Schrijversperikelen

Stephen Frears verfilmde ‘Tamara Drewe’, de prachtige graphic novel van Posy Simmonds.

In 2007 verblijdde de Engelse kunstenares Posy Simmonds de wereld met haar magistrale graphic novel ‘Tamara Drewe’, een lichtvoetige, ironische en ontroerende vertelling over een groep schrijvers in het idyllische Stonefield. Beth Hardiman is de gastvrouw in de schrijversresidentie, waar zowel thrillerauteurs met een breed publiek als academici die nauwelijks bekend zijn, neerstrijken. Beths echtgenoot, Nicholas Hardiman, schrijft een thrillerreeks, op de momenten dat hij niet achter de knappe vrouwen aanzit. Kokende, taarten bakkende, redigerende Beth lijdt onder zijn affaires. Het gerucht doet de ronde dat Beth ervoor zorgt dat Nicholas’ vrouwelijke personages beter uitgewerkt zijn. Simmonds baseerde zich losjes op ‘Far From the Madding Crowd’ van Thomas Hardy. Eerder schreef Simmonds, die ook comics maakt voor The Guardian, een bewerking van ‘Madame Bovary’: ‘Gemma Bovery’. ‘Tamara Drewe’ werd door Stephen Frears bewerkt tot een bioscoopfilm die nu op dvd is verschenen. Frears is thuis in de meest uiteenlopende genres: komedie (The Van), noir (The Grifters), kostuumdrama (Dangerous Liaisons), biopic (The Queen), om er maar een paar te noemen. In het cineasteninterview op de disk licht Frears, gevraagd naar zijn werkwijze, nauwelijks een tipje van de sluier. Hij laat uitschijnen dat het allemaal vanzelf gaat. ‘Tamara Drewe’ is dan ook geen film die uitmunt qua stijl of visueel vernuft. Het is een onpretentieuze komedie die vooral bouwt op het stevige verhaal van Simmonds.

De openingsscènes spelen in een zonovergoten Stonefield, waar de kippen vrolijk kakelen en het gras bedekt is met dauw. Frears zet de meeste schrijvers in een paar grove penstreken neer, ze zijn niet meer dan karikaturen: de lesbische misdaadschrijfster die post op een blog, de zweverige auteur van romantische zen-boeken. Glen Larson, een Amerikaanse academicus die al jaren werkt aan een boek over Thomas Hardy, leren we het best kennen. Hij is de nemesis van Nicholas, die succesvol is en de draak steekt met de ‘pretentieuze’ schrijfsels van de Amerikaan. Glen kampt met een writers’ block en hij hangt vaak rond bij Beth in de keuken.

Het dorpje is een ingeslapen oord, waar tieners zich dood vervelen. Twee van de jonge inwoners leren we kennen, het zijn meisjes, rad van tong. Ze hangen rond in het bushok, gooien eieren naar auto’s die voorbijrijden. En dan verandert alles. Tamara Drewe, columniste bij een zondagskrant en aanstormend literair talent, heeft het landhuis van haar overleden moeder geërfd. Ze keert terug naar de plek waar ze al tiener rondhing en is het klassieke voorbeeld van het lelijk eendje dat een schone zwaan werd. Haar al te prominente neus ziet er na chirurgie schattig uit en ze is uiterst delicieus qua lijf en leden. Ooit had Tamara iets met klusjesman Andy, gespeeld door een kerel die er uiterst gespierd uitziet en er nu spijt van heeft dat hij ‘lelijk eendje’ destijds dumpte.

Frears maakte van ‘Tamara Drewe’ een erg vermakelijke komedie, waarbij vooral de scènes met de tienermeiden eruit springen. Hun vuilbekkerij is erg grappig. Tamara krijgt een relatie met een verwende drummer uit een indie-band. De scènes waarin de aanstellerige muzikant opdraaft, zijn erg leuk. Frears hoefde weinige toe te voegen of weg te laten: Simmonds deed al het werk. Haar lichtvoetige parodie van het literaire wereldje is goddelijk. Frears doet het niet altijd even subtiel. Het zijn de scènes met Beth en Glen die zorgen voor de ontroering. Tamsin Greig speelt de rol van Beth met heel veel nuance.

Behalve het cineasteninterview, dat pas aan het einde interessant wordt, wanneer Frears praat over zijn vroeger periode en zijn vak als filmdocent, bevat deze dvd ook een documentaire over hoe de strip tot film werd uitgewerkt.

Kathy Mathys

Tamara Drewe, verdeeld door Twin Pics (Nederlandse en Franse ondertitels).