Botox en brulbaby’s
Zeven jaar geleden wisten Emma McLaughlin en Nicola Kraus vier miljoen lezers te bereiken met ‘Dagboek van een nanny’. New Yorks meest gevreesde kindermeisje is terug.
Kathy Mathys
Samen werkten ze voor meer dan dertig New Yorkse families als kindermeisje. Nicola Kraus en Emma Mclaughlin weten waarover ze praten. Ze leerden elkaar kennen aan de New York University en smeedden plannen voor een satirische roman over New York’s finest, de rijke dames en heren die hun kinderen aanzien voor hinderlijk zwerfvuil en ze dus maar dumpen bij de nanny. Mama en papa hebben het te druk met weekendjes in het buitenhuis, glofclubvriendjes en liefdadigheidsevenementen. Nanny – want dat is ook de naam van het hoofdpersonage uit het debuut van de schrijfsters – noemde Park Avenue de Midwest van Manhattan. Deze rijke enclave binnen de stad heeft namelijk een even lage bevolkingsdichtheid als Mid-Amerika. Nanny verdwaalde soms in de luxeflats met monsterlijke afmetingen.
In 2002 was ‘Dagboek van een nanny’ dé topper op alle bestsellerlijsten. McLaughlin en Nicola Kraus toonden zich bijzonder vertrouwd met hun onderwerp en kwamen scherp uit de hoek. Binnen het chicklitgenre staat Nanny bekend als de oneliner-kampioene. Niets ontgaat haar en samen met Nanny keken we naar de gruwelbehandeling die Mr. en Mrs. X hun zoon Grayer gaven. Kraus’ en McLaughlins recept was niet nieuw. Vanuit het oogpunt van het hulpje zijn wel al meer satires over rijke kringen geschreven.
Op hun gemeenschappelijke auteurspagina kan je een kijkje nemen in de piepkleine werkkamer van de dames, een vertrek in Kraus’ flatje in Brooklyn. Rug aan rug pennen ze er hun chicklitromans neer. Zowel in ‘The Real Real’ als in ‘Citizen Girl’ hebben de heldinnen van dienst het financieel moeilijk om hun dromen te realiseren. Niet dat ze arm zijn, zo grauw en donker wordt het nooit in de wereld van Kraus en McLaughlin. Geldzorgen zijn een kleine hindernis op de weg van hun personages, één van de vele te nemen hordes.
BlackBerry
Over hordes gesproken, ik heb in tijden niemand zo hard te keer zien gaan als de inmiddels 33-jarige Nanny. Ze rent zich suf van haar flat naar de ondergrondse, ondertussen druk in de weer met haar BlackBerry . Sinds haar ontslag bij de familie X twaalf jaar geleden, is Nanny getrouwd met haar ‘Harvard Hottie’, Ryan, werknemer bij de VN. Het paar heeft in Zweden en Afrika gewoond en is net ingetrokken in een huis in Queens. Nu ja, eerder een bouwval die ontgift moet worden en die slechts erg moeizaam zijn excentrieke charmes laat zien.
Nanny werkt als bemiddelaar en krijgt het erg druk, wanneer de 16-jarige Grayer weer opduikt. Nanny had nooit gedacht dat ze nog eens in dezelfde kamer zou vertoeven als de knokige Mrs. X, een ijskoude vrouw met perkamenten huid en een afkeer voor ‘nieuw geld’. Grayer en broer Stilton zijn in de praktijk wezen, nu hun vader aanpapt met een Hollywood-babe en hun moeder doodziek in bed ligt. Tussen de bedrijven bij de familie X door, bemiddelt Nanny tussen bestuur en personeel van Jarndyce, een eliteschool in Manhattan. Deze hoofdstukken zijn vinnig geschreven en bieden Kraus en McLaughlin de mogelijkheid om hun satirische lusten te botvieren. Jarndyce is namelijk een school die bevolkt wordt door rijkeluiskinderen met Vuitton-tassen. Ze lijken zo weggelopen uit Teen Vogue. Hun ouders zijn bankdirecteuren, soapacteurs en politici die hun grut de hand boven het hoofd houden, zelfs wanneer ze gefotoshopte pornoversies van hun leraren op hun MySpace-pagina’s zetten.
Akelige grimas
Die Nanny-boeken doen wat denken aan ‘De 101 Dalmatiërs’: als de slechteriken uit beeld zijn, wordt het al gauw klef. We glijden dus snel langs de obligate troostvoermomenten aan oma’s keukentafel voor meer kruidig vertier. Erg leuk is de baby shower-scène met dames die zoveel botox kregen ingespoten dat ze enkel nog akelig kunnen grimassen. Ze hebben een hekel aan hun brulbaby’s. Wanneer één van de aanwezigen opmerkt dat je een man moet strikken ‘zolang je nog op je top bent’, reageert Nanny: ‘Het roept bij mij een beeld op van tegelijkertijd een echtgenoot oraal bevredigen, toptennis spelen en op de beurs genoteerd staan’.
Bret Easton Ellis zou van de dames en heren in dit boek horrorpersonages maken. McLaughlin en Kraus komen heel af en toe in de buurt. Vooral de X’en hebben iets van ondoden met hun lijkwitte, knokige lichamen. Wanneer Mrs. X en haar bevriende clan hofhouden hoog boven de stad lezen we: ‘Wordt er een batsignaal gegeven? Wordt er een dollarteken aan de bewolkte lucht geprojecteerd?’Maar goed, dit is chicklit en dus eindigt alles goed en wel, zelfs voor de kinderen van de X’en.
McLaughlin en Kraus zijn niet bang voor een moraal. Ze plaatsen dwingende vraagtekens bij een schoolsysteem dat enkel kan draaien door sponsoring van schatrijke leerlingen-ouders. Ze verpakken hun boodschap in een verhaal dat raast en vermaakt. Het gaat snel, te snel, en heel wat personages zijn niet meer dan de drie of vier dialooglijnen die ze uitspuwen. Sommige fans zijn blij om Nanny terug te zien. Anderen zijn ontgoocheld na het lange wachten. Ze vinden dat er te veel gebeurt en dat Nanny zich heeft ontpopt tot een opdringerige moeial.
**
Emma McLaughlin en Nicola Kraus – Nanny slaat terug – The House of Books – 368 blz. Oorspronkelijke titel: Nanny Returns.