Vliegende baby
Kathy Mathys
François Ozon staat bekend om zijn veelzijdigheid. Een intimistisch drama over een terminaal zieke man of een frivole musical: de getalenteerde Franse cineast weet met beiden raad. ‘Ricky’ is een bijzonder hoofdstuk in zijn oeuvre. Het is geen ernstig drama à la ‘Sous le sable’ of ‘Le temps qui reste’, al zijn er veel serieuze momenten. Het is ook geen uitzinnig-barokke bedoening zoals ‘Huit femmes’. ‘Ricky’, gebaseerd op een kortverhaal van de Britse schrijfster Rose Tremain, is nu eens ernstig, dan weer ingehouden komisch. Kijkers en critici hadden moeite met deze film die tussen twee stoelen lijkt te vallen. Het verhaal is helder als regenwater, ware het niet voor de komst van Ricky.
Katie (Alexandra Lamy) is een fabrieksarbeidster die in een groezelige flat woont met haar dochter Lisa. ’s Ochtends geraakt ze ternauwernood het bed uit en begeeft ze zich met lood in de schoenen naar haar saaie job. Tot er zich een nieuwe werkkracht aandient, die ze aantrekkelijk vindt. Katie en Paco (Sergi Lopez) beginnen hun relatie in de toiletten op het werk en binnen de kortste keren trekt Paco in bij moeder en dochter. Ozon heeft weinig aandacht voor de prille romantiek. Hij spoelt meteen door naar ‘negen maanden later’. Dan komt huilbaby Ricky ter wereld, een kereltje die er op het eerste gezicht helemaal normaal uitziet. Het ouderpaar krijgt het zwaar te verduren met de extreem hongerige baby. Er ontstaan wrijvingen en de prille liefde komt onder druk te staan. Wanneer Katie blauwe plekken op Ricky’s rug ontdekt, denkt ze dat Paco hem geslagen heeft. De twee krijgen ruzie en Paco vertrekt. Enkele dagen later blijken de blauwe plekken de aanzet tot vleugels. Katie en Lisa willen Ricky, die al gauw tegen het plafond kan aanvliegen, beschermen voor de buitenwereld.
Tremain is niet de enige auteur die creatief aan de slag gaat met het cliché-imago van baby’s: zeemzoet en engelachtig. De Schotse schrijfster Jackie Kay schreef een prachtig kortverhaal over een vrouw die een vos baart en de eveneens Schotse Ali Smith liet in haar laatste boek een baby die vloekt en raast aandraven. Is Ricky een demon of een engel? Het is aan de kijker om erover te oordelen. Ozon laat heel mooi zien hoe een nieuw gezinslid voor spanningen kan zorgen in de dynamiek van samenwonenden. Zowel Paco als Lisa zijn jaloers op de aandacht die Ricky krijgt van zijn moeder. De scènes waarin Ricky vliegt zijn grappig, vooral omdat het vliegwerk er zo bizar, haast stuntelig uitziet. Ozon laat ook zien hoe de buitenwereld reageert op de vliegende baby.
Hier en daar lijkt hij zelf niet goed te weten of het hem nu ernst is of niet. De begeleidende score klinkt soms erg bedreigend, terwijl de beelden dat niet zijn. Spot Ozon met de thrillerconventies? Wat er ook van zij, je zal de beelden van de vliegende Ricky die een rondje doet in de supermarkt niet snel vergeten. ‘Ricky’ is geen meesterlijke Ozon, daarvoor is de film net iets te weinig uitgewerkt en is de toon te aarzelend. Toch is het basisidee fascinerend en laat Ozon zien hoe onze maatschappij denkt over baby’s en babygedrag.
François Ozon, Ricky, verdeeld door Twin Pics.