****
Regie: Lee Unkrich
Info: V.S., 2010, 103 min.
Leeftijd : vanaf 6 jaar

De derde en laatste ‘Toy Story’-film opent met een knallende actiescène die refereert aan de spannendste Bondpassages. Cowboy Woody, cowgirl Jessie, Buzz Lightyear en Dino zijn betrokken bij een adembenemende achtervolging. Even later zitten we in de slaapkamer van Andy, die druk aan het spelen is. De scène laat mooi zien hoe fel kinderen helemaal kunnen opgaan in het spel. Helaas voor Woody & co: de tijden zijn veranderd. Andy is 17 en staat op het punt te gaan studeren. Andy’s moeder geeft hem drie keuzes: het speelgoed vliegt op zolder, in de vuilnisbak of het gaat naar een kinderdagverblijf. Om sentimentele redenen neemt Andy Woody mee, de rest verdwijnt op zolder. Door een misverstand komen Jessie en de rest toch in het kinderdagverblijf terecht, waar snoepzoete kinderen hen met kirrende stemmetjes begroeten. Het lijkt de hemel wel, tot de peuters het speelgoed ter hand nemen en het beginnen af te beulen. Ze amputeren poppenbenen, kliederen alles vol met verf en slaan en kloppen dat het een lieve lust is. Bovendien wordt het verblijf gerund door een aftandse teddybeer, Lotso, een naargeestig figuur die praat als een maffiabaas. Zijn sidekick is een babypop, die afkomstig lijkt uit een horrorfilm.
In ‘Toy Story 2’ zat er een scène waarin Jessie treurt omdat haar eigenares niet meer met haar speelde. ‘When She Loved Me’ was een droef, ontroerend nummer. ‘Toy Story 3’ gaat nog een stapje verder. In grimmige scènes laten de makers zien hoe oude favorieten de vuilnisbelt opgaan. ‘Toy Story 3’ is donkerder dan de vorige afleveringen. Nooit eerder waren verwijzingen naar de dood en het einde van de kindertijd zo sterk aanwezig in de films. Let wel: de dialogen blijven erg grappig, de kleuren zijn meestal vrolijk en je komt deze film blij buiten, al zullen sommige kijkers ook melancholie ervaren. Tenminste, volwassen kijkers, die met een ‘ach, hoe jammer’ terugkijken op hun kinderjaren of die terugdenken aan hun eigen spelende kroost.
Als vanouds zijn er grappen op verschillende niveau’s. Kinderen zullen zich vermaken met Woody, Mr Potatohead ; volwassenen met de verdoken homoseksuele Ken, echtgenoot van Barbie, en met Buzz Lightyear die door een foutieve instelling Spaans spreekt.

De ‘Toy Story’-films overlappen elkaar qua plot, ze gaan allemaal over speelgoed dat op de verkeerde plek terechtkomt en de weg naar huis zoekt. Toch heeft elke film zijn eigen karakter en sterktes. Het is bijzonder knap dat de makers van deel drie blijven verrassen. De details in scenario en animatie zijn verbluffend. Pixar blijft zonder al te veel moeite aan de top van de computeranimatie. Minder filosofisch en hartverscheurend dan ‘Up’ of ‘Wall.E’, wel één van de toppers van 2010.

Kathy Mathys