Where the Wild Things Are
****
Regie: Spike Jonze
Info: V.S., 2009, 101 min.
Leeftijd : vanaf 8 jaar
In 1963 verscheen het inmiddels klassieke prentenboek ‘Where the Wild Things Are’ van Maurice Sendak. Het bevatte twintig bladzijden en negen zinnen. Cineast Spike Jonze en schrijver Dave Eggers vormen het gouden team dat de luttele bladzijden omtoverden tot één van de knapste scenario’s en mooiste films van 2009.
Het had nochtans helemaal fout kunnen gaan: dansende dieren die musicalnummers opvoeren, suikerzoet sentiment, een belerend toontje… Gelukkig blijft deze schitterende live action film gespaard van de Disney-toets. Vanaf de openingsscène – Max speelt en rollebolt woest en wild met zijn hond – voel je dat dit een ander soort film wordt. Jonze had een groot budget maar zijn prent doet helemaal niet protserig of bombastisch aan. ‘Where the Wild Things Are’ heeft de vitaliteit en de rauwheid van een kleine indie-film.
Max voelt zich genegeerd door zijn zus en zijn druk werkende moeder. Wanneer zijn moeder zit te flirten met een potentiële minnaar ontsteekt Max in een reusachtige woede. Hij springt op tafel en bijt zijn moeder. De ruzie ontaardt en Max vlucht weg.
Hoe verbeeld je de fantasiewereld van een kind zonder neerbuigend te zijn of simplistisch? Jonze koos voor een aanpak die je het best kan omschrijven als realistisch. Als je naar de vreemde creaturen in ‘Harry Potter’ zit te kijken, weet je dat het fantasy is. ‘Where the Wild Things Are’ heeft ook monsters, maar ze hebben iets alledaags en herkenbaars. Immers, we zitten in Max’ hoofd en voor hem zijn de monster net zo echt als de suikerpot op tafel.
Jonze laat ons kijken met dezelfde intensiteit als Max. We kunnen proeven en voelen (het warme slapersnest) hoe Max alles ervaart. Jonze durft wel eens rommelig uit de hoek te komen en zijn scènes vol te proppen. Denk maar aan zijn eerdere films, ‘Adaptation’ of ‘Being John Malkovich’. Hier houdt hij het sober. Je hebt de grote poppen en je hebt Max. De decors – het bos, de zee, de woestijnen – zijn sober. Wel heel bijzonder: het excentrieke fort dat koning Max en zijn onderdanen bouwen.
Max’ trauma’s, angsten en schuldgevoelens komen ongeforceerd en op aangrijpende wijze aan bod. Hij is het vereenzaamde kind van een gescheiden paar en dus gaat het ook in de monsterwereld over relaties en isolement. De creaturen – de eigenzinnige KW, de aandoenlijke Carol – zijn prachtig en hebben heerlijk menselijke trekjes. De film zit vol humor, zij het niet de meest voor de hand liggende. Jonze houdt van een licht absurde en aparte toets.
De scènes van de speelvechtende Max en de dieren zijn subliem en prachtig gefilmd. Jonze kruipt helemaal in het hoofd van zijn kleine held. Hij laat zien hoe Max denkt, voelt en strijdt. De camera zit de personages dicht op het harige vel. Max Records speelt de kleine jongen, Catherine Keener is de bezorgde moeder. De liedjes van Karen O – zangeres bij de Yeah Yeah Yeahs – verhogen het indie-feel-gehalte van de film.
Kathy Mathys