Becky Cooper – Mapping Manhattan (De Standaard)

Straathaiku’s van Manhattan

Vijfenzeventig New Yorkers brachten hun stad in beeld in ‘Mapping Manhattan’.

Kathy Mathys

Toen ik voor het eerst in New York was, wandelde ik op dag één van 116th Street, waar mijn neef, student aan Columbia University woonde, naar het zuiden via Broadway. Ik geraakte die dag niet in Battery Park, helemaal in de uiterste tip van Manhattan, al scheelde het niet veel. Ik herinner me een gevoel van overweldigende euforie, een gevoel dat me in verdunde versie opnieuw overviel toen ik  ‘Mapping Manhattan’ van Becky Cooper las.

Daarin beschrijft Cooper hoe ze op één dag van 231st Street naar Battery Park wandelde, met een stop in Central Park. In werkelijkheid deed ze er langer over maar voor het boek kwam één dag mooier en poëtischer uit. Cooper wandelde met een doel: ze deelde blinde kaarten uit van Manhattan. De omtrek, een lijn voor Broadway, een lijn voor Houston Street en een rechthoek voor Central Park, meer niet. Ze vroeg mensen om hun herinneringen, gevoelens, afkeer, geschiedenis van Manhattan in kaart te brengen.

Fysieke kaarten vertellen verhalen. Volgens Cooper kan een GPS het medicijn tegen allerlei soorten van verlies, verdriet niet in kaart brengen. Behalve de beschrijving van Coopers lange wandeling bevat dit boek 75 kaarten van New Yorkers. Sommigen tekenden, anderen schreven of combineerden de twee. Dit is een heerlijk boek voor wie heimwee heeft naar New York, dat van nu of dat van vroeger. Vooral oudere tekenaars/schrijvers brengen opgedoekte ijssalons, jazzclubs in beeld.

Sommigen doen nauwelijks moeite om er iets moois van te maken en zetten enkel zes stippen voor de zes huizen waar ze met echtgenote één tot zes woonden, anderen maken er een kunstwerkje van dat je blijft draaien en keren tot je elk detail hebt gezien. ‘Street haiku’ noemt Cooper de kaarten en het klopt dat enkele bijdragen in hun beknoptheid de diepgang en melancholie van een haiku hebben. Kleine lofzangen op de zoete vergankelijkheid zijn het.

Andere kaarten zijn grappig, zoals die vol tekeningen van handschoenen voor elke locatie waar de tekenaar een exemplaar verloor. Een politieagent vraagt aan Cooper of hij een kaart mag maken met alle locaties waar hij een lijk vond. Die staat niet in het boek.

Er zijn kaarten van oude joodse schakers, van Jehovagetuigen, van kunstenaars, van schoolmeisjes, van passanten en van zij die er al levenslang wonen. Op een van de kaarten staat slechts het woord ‘struggle’. Sommige kaarten lijken experimentele kortverhalen. ‘Hier vertelde iemand mij dat ik niet kan kussen.’ en ‘ Hier werd ik wakker tijdens seks met een engerd.’

Mooi dwaalboek is dit. Het bevat een blanke kaart waarop je je eigen Manhattan kan vormgeven.