Tweeëntwintig pas was de Nieuw-Zeelandse Eleanor Catton toen ze ‘De repetitie’ schreef, een debuut dat, de titel ten spijt, helemaal niets weg heeft van een vingeroefening of probeersel. Catton heeft een trefzekere, licht afstandelijke stem die geen enkele keer wegdeemstert. Haar taal fonkelt , haar ideeën glanzen en haar experimenteerdrift houdt je op het puntje van je stoel. De plot valt moeilijk bij elkaar te rapen. Een poging: op een meisjesschool heeft een leerlinge iets met een leraar en dat veroorzaakt een schandaal. Een jaar later voert de naburige toneelacademie een bewerking op van het schandaal. Werkelijkheid en fictie schuren gevaarlijk tegen elkaar aan en lopen zelfs in elkaar over. Het klinkt wat belegen misschien: seksuele drift bij tieners, een schandaal op school, rokjes tot net boven de knie. Toch doet ‘De repetitie’ op geen enkel moment denken aan boeken die je eerder las. De tienerjongens en –meisjes spreken vaak in monologen, die zo anders zijn dan het verhaspelde hippe jongerentaaltje uit veel romans. Toch hebben die theatrale woorden iets intiems en kwetsbaars. Ze leggen diepe verlangens, angsten en wensen bloot.

Catton heeft het over ‘de hoorbare echo van schande en zonde’ die het affaire-meisje een benijdenswaardige status verschaffen, over de gruwelijke eenzaamheid van de muzieklerares en het groezelige geluid van de saxofoon. Voor een uitgekristalliseerde plot ben je bij haar niet aan het juiste adres. Catton onderzoekt de angsten, nachtmerries en lusten van haar prachtige personages in een taal die je naar adem doet happen. Onthouden, die naam! (Kathy Mathys)

****
Eleanor Catton – De repetitie – vertaald door Rob van Essen – Anthos – Amsterdam – 315 blz. Oorspronkelijke titel: The Rehearsal.