Klankschalen en mystieke stenen
Kim Edwards schreef een gigantische bestseller met ‘Gebroken licht’. De opvolger kan allerminst bekoren. ‘Een vrouw van glas’ is slecht geschreven en stomvervelend.
Kathy Mathys
‘Gebroken licht’ was een roman met een traag succesverhaal. Toen het uitkwam, in 2005, waren de verkoopcijfers niet spectaculair, maar geleidelijk aan zag je steeds meer vrouwen verdiept in het boek, op metro’s en bij bushaltes. Het werd de lieveling van duizenden leesclubs en stond meer dan twee jaar in de bestsellerlijst van de New York Times.
‘Een vrouw van glas’ brengt een tam en voorspelbaar verhaal. Lucy Jarrett, een personage dat nooit tot leven komt in de roman, keert terug naar haar geboortedorp in de staat New York. Haar Japanse vriend met wie ze in Tokio woont, zal haar achterna reizen. Lucy worstelt met haar verleden. Toen ze zeventien was, stierf haar vader bij een ongeval en ze heeft zich daar altijd schuldig om gevoeld. In Lake of Dreams ruziet ze met haar moeder en broer en valt ze opnieuw voor haar tienervriendje Keegan, een glaskunstenaar. Verwacht geen getormenteerde zielenroerselen. Edwards laat Keegan en Lucy een kuise kus uitwisselen, waarna Lucy terugkeert naar haar Japanner. Omdat dit alles wel erg mager klinkt, graaft het hoofdpersonage in het verleden van haar familie. Wedden dat ze op een geheim botst?
New age
Edwards is een van de tientallen schrijfsters van zogenaamde ‘vrouwenboeken’ die een verhaal brengt waarin een oude koffer opduikt met brieven uit het verleden. Het personage dat de ‘vergeten schat’ in handen krijgt, leert iets over haar familie en – niet onbelangrijk – over zichzelf. Van Lucy krijgen we de indruk dat ze jachtig is – ze reist de hele wereld af. Doch, opgelet! Ze is niet oppervlakkig. In haar slaapkamer speuren we klankschalen en mystieke stenen. Lucy is het type dat versteld staat van wijsheden als ‘Je moet de dingen een plaats geven’. Ze heeft Betekenisvolle Dromen waarin witte herten rondrennen en loodzware symbolen schreeuwen om de aandacht van de verveelde lezer. Edwards proza wordt in de Angelsaksische pers hier en daar lyrisch genoemd. Beschrijvingen als ‘Mijn moeders gezicht werd zachter in het gouden licht, haar zilvergrijze haar glinsterde amberkleurig’ zijn nochtans schering en inslag en lijken geplukt uit een new age-pamflet. Er staan tientallen overbodige dialogen in dit boek en de taal knettert op geen enkel moment.
Suffragettes
In de minst vreselijke passages haalt Edwards er de geschiedenis van de Amerikaanse vrouwenbeweging van de jaren 1930 bij. Haar research is degelijk, maar drukt te zeer op dit verhaal. Wanneer je Lucy door een museum ziet wandelen, zie je Edwards zo dezelfde wandeling maken, op zoek naar leuke weetjes. Hoe denken de miljoenen fans van ‘Gebroken licht ‘over de tweede roman van Edwards? De kritieken zijn gemengd, zo blijkt uit een zoektocht op het internet. Sommigen herkennen zich in Lucy en vinden ‘de personages mooi uitgewerkt’. Er is lof voor Edwards talent voor details en voor haar beschrijvingen van oude glasramen. Toch klinkt er veel kritiek. ‘Ik geraakte nauwelijks door dit vervelende verhaal,’lezen we. Een lezeres had het zelfs over ‘pure torture to read’. Wie alle bladeren aan de bomen liefst goudgerand heeft, zal zich onder Edwards dekentje behaaglijk voelen. Al is de kans op in slaap vallen erg groot.
Kim Edwards – Een vrouw van glas – vertaald door Wim Scherpenisse en Mieke Trouw – De Arbeiderspers – 372 blz. – Oorspronkelijke titel: The Lake of Dreams.