Verdriet doet leven

In 1982 zonk er een booreiland voor de kust van Newfoundland. Het ongeval met de Ocean Ranger kostte 84 mensenlevens en is nog niet vergeten door de treurende nabestaanden. Lisa Moore woont in Newfoundland en gebruikte de tragedie als aanzet voor een roman over rouw en heropleving.
Helen O’Mara verliest haar man, Cal, tijdens de fatale februarinacht. Zwanger en gebroken, blijft ze achter met drie kinderen. Enkele dagen na Cals dood valt er nog een valentijnskaart in Helens bus, die meer pijn doet dan troost biedt. Helen voedt haar kroost op en doet wat van haar verwacht wordt, al staat ze op een afgrijselijke afstand te kijken naar de chaos van haar leven. Ze blijft zich vastklampen aan Cal omdat ze gelooft dat aanvaarding gelijk staat aan verraad.
In Canada is Lisa Moore, die eerder de roman ‘Alligator’ schreef, net zo bekend als Anne Michaels. Moore schrijft poëtische verhalen met een donker randje over gewone mensen. De manier waarop ze ontleedt hoe verdriet ravage aanricht in een mensenlijf is erg overtuigend. Vooral Helen is een boeiend personage. Zoon John, die het verleden negeert en zich verliest in een ethisch dubieuze baan, is schimmiger. ‘Februari’ staat vol watermetaforen en ook de structuur van de roman, waarin verleden en heden in elkaar overvloeien, is als de golven van de zee. Jammer dat Moore de nevenverwikkelingen met Johns zwangere vriendin nogal rommelig afhandelt.

Kathy Mathys

**
Lisa Moore – Februari – vertaald door Lucie van Rooijen – J.M.Meulenhoff – Amsterdam – 269 blz., 19.95 €.