Maggie O’Farrell – Hamnet (De Standaard)

Dood van een kind

Lees hier de krantenversie:Maggie O’ Farrell – Hamnet

Maggie O Farrell overtreft zichzelf in een grandioze roman over de zoon van Shakespeare.

 

Twee draden spint Maggie O Farrell in ‘Hamnet’, haar nieuwe roman, de ene laat het begin van leven zien, de andere het eind. Centraal staan Judith en Hamnet, de tweelingkinderen van William Shakespeare en diens vrouw Agnes. Dit is een roman over de liefde die ons verbindt, maar ook over de bruuske manier waarop een geliefde kan worden weggenomen, ‘worden weggeblazen als distelpluis’.

Het is Hamnet die zich als eerste laat zien. Het lijkt wel alsof hij het podium betreedt van een theater, zo stil is het in huis. Hij is op zoek naar hulp voor zijn zieke zusje, maar vindt niemand. O’ Farrell beschrijft de geuren en geluiden in huis, de textuur van een dierenhuid, die aan een rek hangt en zachtjes heen en weer zwaait ‘als een vogel of een spook’. Met die laatste vergelijking zinspeelt de schrijfster op wat er staat te gebeuren. De dood zal zijn opwachting maken in de kamers, een kind zal sterven en op die manier een gebroken vader inspireren tot het schrijven van een stuk over dood en geesten: ‘Hamlet’.

De tweede verhaallijn speelt eerder in de tijd en gaat over het begin van Shakespeares relatie met Agnes en de eerste jaren van hun huwelijk waarin drie kinderen worden geboren. O’ Farrell laat haar licht vooral schijnen op Agnes, een vrouw die alles weet over kruidengeneeskunde, die de melk zuur kan laten worden door haar vinger erin te dopen. Althans, dat laatste wordt over haar verteld. De inwoners van Stratford-upon-Avon vinden het vreemd dat William, leraar Latijn, trouwt met deze oudere, excentrieke vrouw. O’ Farrell presenteert het begin van de romance als een sprookje, wat versterkt wordt door de verwijzingen naar Agnes’ speciale gaven. IJzersterk zijn de scènes over de bevallingen en het moederschap, over de nog kloppende navelstreng ‘als een uitgerekt, gestreept hart’.

O’ Farrell gebruikt een alwetende verteller die neerdaalt in de verschillende hoofden. Dat zit de intimiteit niet in de weg. In een roman als ‘De hand die de mijne vasthield’ pakte de Schotse schrijfster al uit met sterke observaties over het moederschap, hier doet ze dat nog beter. Shakespeare treedt naar voor als leraar Latijn, die zijn baan oervervelend vindt. Hij is nog geen beroemdheid. In een van de mooiste fragmenten toont de schrijfster hem samen met zijn zus Eliza. Het is een van de vele sterke passages over innige banden tussen broers en zussen.

Deze roman vloeit als vanzelf voort uit ‘Ik ben ik ben ik ben’, O’ Farrells memoir over sterfelijkheid en de vele keren dat ze bijna doodging. Ook dat is een boek over krachtige en tere lichamen, over hoe het is om je vast te klampen aan het leven. Hartverscheurend is de beschrijving van de manier waarop elk personage rouwt om het gestorven kind. O’ Farrell schreef een grootse roman die een bekroning met een prijs zou verdienen.

 

Kathy Mathys

 

****

Maggie O’Farrell – Hamnet – vertaald door Lidwien Biekmann – Nijgh & Van Ditmar – 398 blz.