Winston Churchill kampte zijn leven lang met depressies, die hij omschreef als ‘zijn Zwarte Hond’. Dat bracht debutante Rebecca Hunt op het idee om de hond op te voeren als een personage van vlees en bloed. Het dier, gehuld in een gruwelijke grotlucht, is een praatziek beest dat zich niet laat afschepen. Soms gaat hij op Churchills borst liggen tot de politicus bijna stikt. ‘Meneer Chartwell’ speelt aan de vooravond van Churchills pensioen. De gedachte aan eindeloos veel lege uren bedrukt Churchill. De hond brengt ook bezoekjes aan Esther, bibliotheekmedewerkster in Westminster Palace. Zij lijdt onder de dood van haar man en geraakt al te zeer verknocht aan de fles gin die in het keukenkastje ‘zong als een sirene’. Het beeld van de kwijlende hond – monster, kwelgeest – is heel geschikt voor deze roman over depressie. Hunts metaforen zijn goed gekozen, haar beschrijvingen van Churchills radeloosheid overtuigen. De plot is aan de magere kant en de komedie is minder hilarisch dan je zou hopen. Toch is Hunt een schrijfster die we in de gaten houden.
(Kathy Mathys)
Orlando uitgevers – vertaald door Mary Bresser – 244 blz. – 18.95 €.
**