Volgend jaar verschijnt mijn eerste boek, een zoektocht naar wat smaak is. Het wordt geen droog feitjesboek maar een persoonlijk werkstuk vol verhalen en eetherinneringen, die van mij, die van anderen. Tijdens mijn research ontdek ik boeken die bij ons weinig bekend zijn en daar vertel ik hier wat over.

Nog twee hoofdstukken te schrijven en dan kan ik beginnen met de inleiding, de kop die de lezers moet binnenhalen, en de staart. Ik schrijf nu niet enkel op de dagen die ik geblokt heb voor mijn boek. Zelfs op drukke werkdagen schrijf ik een stukje om de continuïteit te behouden.

Een van de kleine parels die ik de voorbije jaren ontdekte, is Hector Abads ‘Tratado de culinaria para mujeres tristes’, (Recipes for Sad Women) , een boek dat half serieus is en half grappig. Het bevat elegante, zeer korte essays over hoe je melancholie bekampt, hartzeer. Het is een zelfhulpboek met onwereldse adviezen. Zo raadt de schrijver aan kamillethee te drinken bij nervositeit. Zonder citroen of suiker welteverstaan: ‘De thee zal niet werken als datgene waarover je piekert sterker is dan jezelf. En in dat geval is het goed je zorgen te maken.’

Een ander advies: gebruik niet eerder dan drie jaar na haar overlijden de recepten van je schoonmoeder. Of: het witte vlees van zeetong is een delicatesse voor zieken. Witte rijst helpt tegen huilerigheid. Dit boek is niet serieus maar het is ook geen parodie. Het is bevreemdend, origineel, poëtisch.