Mikko Rimminen – Drinkebroersroman (De Standaard)


Beneveld in Helsinki

Kathy Mathys

Het boek:

In Finland is Drinkebroersroman van dichter en romanschrijver Mikko Rimminen een fenomeen. Het kreeg er de Kalevi Jäntti Award, de belangrijkste prijs voor jonge auteurs in Finland.

Voor wie?

Enkel gelukkig met een flink ingewikkelde plot vol schokkende verrassingen? Laat dit boek dan maar links liggen. Rimminens anti-helden zijn zuipschuiten die tot niet veel meer in staat zijn dan ‘rondhangsessies’ in kroegen en koffiekiosken. Hun hilarische gesprekken draaien in absurde kringetjes. Wie houdt van de aparte Finse humor van filmmaker Aki Kaurismäki mag dit boek niet missen. De prachtige taalacrobatieën van Rimminen krijg je er gratis bij.

Waar?

Maarschalk, Vetbol en Henninen tronen je mee door een Helsinki waarvan je in reisgidsen weinig te zien krijgt. Drinkebroersroman speelt vooral in Kallio, een stadsdeel waar veel arbeiders en mensen uit de lagere middenklasse wonen. De drie houden zich op rond tramhaltes en taxistandplaatsen. Ze doden de tijd – die ze overigens niet meten in uren maar in het aantal gedronken biertjes – in prullariawinkels waar je toiletpapierrekjes in de vorm van kabouters kan kopen. Geen pittoresk of trendy Helsinki dus. Je komt in cafés waar ‘de allesomvattende schemer (…) je ogen vult met spinnenwebachtig plakkerige nevel’ en in sociale woningen met schimmige gangen vol stinkende, lege pizzadozen. Toch brengt Rimminen stiekem hulde aan Helsinki. In een onbewaakt moment fluistert Vetbol: ‘Dit is een mooie stad.’

Wat gedronken?

De oorspronkelijke titel van dit boek is Pussikaljaromaani, wat je zou kunnen vertalen als ‘zakbier’. Hij verwijst naar de Finse gewoonte om met zakken vol bier over straat te lopen. Maarschalk, Vetbol en Henninen drinken halve liters Fins bier uit flessen. Ze bevinden zich bijna constant ‘in de lenige tussenvorm tussen dronkenheid en kater’. Vooral de kwantiteit is van belang voor hen. Of het nu de pure, zelfgestookte alcohol is die ze vroeger wel eens dronken of de cider die ze in een deprimerende supermarkt halen, zolang ze maar beneveled blijven. In Helsinki zijn er vijf cafés met visnamen, die tot een keten behoren. Naar Finse normen hebben ze een ruim assortiment aan bieren. De drie hebben het over café Hilpeä Hauki – ofwel ‘Snaakse snoek’. Misschien kan je er een Lapin Kulta – letterlijk ‘Goud van Lapland’ – proberen of een Sinebrychoff Porter, een donker bier met een rokerig aroma.

Soundtrack:

Drinkebroersroman zit vol stadsgeluiden maar over de muziek in de cafés en supermarkten heeft Rimminen het niet. We hebben zo een vermoeden dat er heavy metal weerklinkt in de gore kroegen. Het stikt van de metalbands in Finland die luisteren naar namen als Evil Masquerade of Finntroll. En vergeten we songfestivalwinnaar Lordi niet. Voor de stadsparkpassages grijpen we naar Finlands grootste exporteur van volksmuziek, Värttinä. De momenten van nachtelijke betovering laten we begeleiden door wat elektronica: de experimentele klanktapijten van Pan Sonic of de door Afrikaanse funk geïnspireerde muziekjes van Jimi Tenor. En als dat niet volstaat, dan is er altijd nog hét ultieme dronkemanslied: The Piano Has Been Drinking (Not Me) van Tom Waits

En nu terzake:

‘We hebben eigenlijk gewoon onze jeugd wat voortgezet,’ laat Henninen zich ontvallen. Hij is één van de drie drinkebroers uit Rimminens erg grappige roman. We volgen hen 24 uur lang door de straten van een weinig glamoureus stadsdeel van Helsinki. Een poging om met de tram het centrum te bereiken draait nergens op uit. Van een verhaal is nauwelijks sprake, al zijn er wel een handvol gebeurtenissen die eerder toevallig hun richting komen aangewaaid. De drie zijn op zoek naar een verloren dobbelsteen en onderweg botsen ze op lastige politiemannen, verveelde tienermeisjes en ‘een ochtenddronken verkrachtershouthakker met een eetstoornis’. Ze kramen ‘katerblauw gedaas’ uit. Toch is dit boek zoveel meer dan een veredelde kroegentocht vol dronken gewauwel. Rimminens beschrijvingen van het stof dat zich traag voortbeweegt in de lucht of van het Bovenpark zijn bedwelmend en doen een beroep op al je zintuigen. Zelfs een stoïcijnse waterdrinker zal het beginnen te duizelen bij zoveel slimme woordgrapjes en knetterende neologismen. Dat er eigenlijk weinig gebeurt, stoort geen moment. Er valt genoeg te lachen en te bewonderen.

Mikko Rimminen
Drinkebroersroman
Arbeiderspers, 262 blz.
18,95 €