In het herfstnummer van Bouillon Magazine verschijnt mijn korte verhaal Gemberbrood voor Mattie, een fictieve vertelling waarvoor ik me liet inspireren door het leven van Emily Dickinson.
Van Emily Dickinson heb ik al lang twee dichtbundels in mijn boekenkast staan. Toch ben ik me pas de laatste jaren in haar gaan verdiepen. Twee jaar geleden schreef ik voor de Vlaamse krant De Standaard een column (Column Emily Dickinson) over Dickinsons liefde voor tuinieren, naar aanleiding van de publicatie van het boek Emily Dickinson’s Gardening Life: The Plants and Places that Inspired the Iconic Poet van Martha McDowell. Dickinson is minstens zo beroemd voor haar gedichten als voor het herbarium dat ze maakte. Ze schreef veel natuurgedichten en liet zich daarbij inspireren door de tuin van de Homestead, haar ouderlijke huis in Amherst, Massachusetts. Daar bleef ze, na de dood van haar ouders, wonen met haar zus Lavinia (vinnie).
Aan de buitenkant lijkt het leven van Emily Dickinson klein, bijna provinciaals. Het was een huiselijk leven van in de tuin rommelen, brood en taart bakken, maar daarmee is het verhaal van Dickinson lang niet verteld. Haar vader vond het belangrijk dat niet enkel zijn zoon Austin degelijk onderwijs genoot, ook Emily en haar zus kregen een uitstekende scholing. Bovendien werd Emily vrijgesteld van vervelende taakjes en hoefde ze niet elke theevisite bij te wonen. Op die manier bleef er veel tijd om gedichten te schrijven. Meer dan 1800 schreef ze er. Hooguit een paar werden tijdens haar leven gepubliceerd. Dickinson was haar tijd ver vooruit en slechts enkelen, waaronder haar schoonzus Susan, hadden door hoe briljant Dickinson was.
Tijdens het schrijven van mijn column ontdekte ik dat de dichteres graag bakte. Haar vader wilde enkel het brood van zijn oudste dochter eten. De kladjes voor haar gedichten schreef Dickinson, zo weten we, vaak op de achterkant van recepten en lijsten met ingrediƫnten. Wil je meer weten over Emily Dickinson en koken, klik dan hier of hier.
Door me in Emily Dickinson te verdiepen, rijpte een verhaal voor Bouillon. Alle personages in dit fictieve verhaal hebben echt geleefd, al was Mattie ouder toen haar oma op sterven lag. Ook op de relatie van Emily en Mattie heb ik mijn verbeelding losgelaten.
In haar boeiende biografie Lives Like Loaded Guns. Emily Dickinson and Her Family’s feuds stelt Lyndall Gordon dat het erg waarschijnlijk is dat Dickinson aan epilepsie leed. In de negentiende eeuw rustte een taboe op deze ziekte. Zeker voor vrouwen was het een schande om de controle over zichzelf te verliezen. Wellicht, zo suggereert Lyndall Gordon, kwam Emily Dickinson de laatste jaren van haar leven nog nauwelijks haar kamer uit omdat ze haar ziekte verborgen wilde houden voor de buitenwereld. In mijn verhaal speel ik met dit idee.
Bij verschijning van het herfstnummer kan je mijn kort verhaal hier lezen: Gemberbrood voor Mattie