The Dorm (Leesgoed)


Kathy Mathys

***

Regie: Songyos Sugmakanan
Info: Thailand, 2006, 110 min.
Leeftijd : vanaf 12 jaar

In zijn prijzenwinnaar The Dorm laat de Thaise regisseur Songyos Sugmakanan de groeipijnen van een dertienjarige, schuchtere jongen zien. De cineast ontleent elementen aan het genre van de Aziatische horrorfilm. Toch doet zijn prent allerminst tendentieus of goedkoop aan. The Dorm bevat huiverscènes die weggelopen lijken uit The Ring, maar door de band gaat Sugmakanan op een creatieve manier aan de slag met het genre van de ghost movie.
Aan de vooravond van zijn puberteit moet Ton veranderen van school. Tons strenge vader heeft geen vertrouwen in het publieke onderwijs en kiest voor een privé-internaat. Tijdens de openingsscène neemt Tons moeder haar oudste zoon mee naar de kapper voor een ‘scholierenkapsel’. Daarna brengen Tons ouders hem weg. De sfeer is kil, Ton heeft geen zin in een afscheidsknuffel. Sugmakanan greep terug naar zijn eigen herinneringen aan het internaat voor een spookverhaal dat soms spannend, meestal vertederend is.
Ton voelt zich extreem eenzaam en de verhalen over geesten in de slaapzaal maken hem angstig. ’s Nachts durft hij nauwelijks naar het toilet want daar waart de geest rond van een scholier die jaren geleden verdronk. Mevrouw Prani, de strenge bewaakster van de slaapvertrekken, zou op één of andere manier betrokken zijn bij de dood van de jongen. Ton hangt geregeld rond bij het verlaten zwembad, dat sinds het verdrinkingsdrama gesloten blijft. Hij sluit vriendschap met Wichien.
Al vrij snel leer je dat Wichien niemand minder is dan de verdronken jongen. Het is Sugmakanan zeker niet in de eerste plaats om die onthulling te doen. Zijn film wordt niet minder fascinerend, wanneer je te weten komt dat Wichien een geest is. Sugmakanan gebruikt de spookverhalenthematiek om iets te vertellen over de eenzaamheid van zijn hoofdpersonage. Hij stemt de bovennatuurlijke elementen in zijn film heel goed af op de psychologische. ‘We bestaan niet in de ogen van de anderen,’ laat Wichien zich ontvallen. Ton, die er maar niet in slaagt vrienden te maken, is al even onzichtbaar als zijn vriend-de-geest.
Tijdens de finale krijgen we spannende verwikkelingen, maar de cineast gaat nergens te ver. De actie is beperkt en wordt heel subtiel gebracht. Nog een pluim tenslotte voor de prima cast, met vooral een uitstekende Ton. Regisseurs van jeugdfilms hebben vaak te weinig oog voor cinematografie en esthetiek. Sugmakanan levert wél een visueel pareltje af. De slaapvertrekken, de wasruimtes en het zwembad zijn gedrenkt in groen-grijze tinten. In de vrolijke scènes spatten de felle kleuren van het scherm.

Kathy Mathys