Een allesverterende liefde

Pascale Ferran is niet de eerste die een filmversie brengt van D.H.Lawrence’ schandaalroman uit de jaren 1920. Het verhaal van de stomende affaire tussen een aristocratische dame en een jachtopziener, die voor haar man werkt, blijft tot de verbeelding spreken. Lawrence schreef drie versies van ‘Lady Chatterley’s Lover’. Voor ‘Lady Chatterley’ baseerde Ferran zich op de tweede versie, ook wel bekend onder de titel ‘John Thomas and Lady Jane’.
Zoals de filmtitel al doet vermoeden heeft Ferran meer aandacht voor Constance – oftewel Lady Chatterley – dan voor haar minnaar. De film opent na de oorlog die Constances echtgenoot, meneer Clifford impotent heeft gemaakt. Clifford zit in een rolstoel en de relatie tussen man- en vrouwlief is formeel en afstandelijk. Constance lijdt onder haar ingeslapen, monotone leven. Op advies van de dokter zoekt ze de buitenlucht op en zo botst ze op het huisje van de jachtopziener, Parkin. Ferran drijft het paar niet meteen in elkaars armen. Ze bouwt haar verhaal heel langzaam en subtiel op en laat zien hoe Constance en Parkin, ondanks het klasseverschil, heel wat gemeen hebben. Constance is een natuurmens die gefascineerd is door planten en dieren. Ze houdt van fikse regenbuien en nachtwandelingen. Parkin is een norse, zwijgzame beer maar Constance breekt hem open en haalt zijn gevoelige kant naar boven.
168 minuten duurt deze Franstalige adaptatie van D.H.Lawrence. Toch verveelt de film niet. Ferran heeft vooral aandacht voor de ontluikende gevoelens van het paar. Ze laat zien hoe Constance en Parkin echt van elkaar gaan houden. Bij hun eerste ontmoetingen draait alles om lust, later komt daar verandering in. Tijdens één van de sleutelscènes dansen de twee naakt in de regen en voeren ze een heidense versie van het huwelijksritueel uit. De seksscènes zijn, net als de rest van de film, sensueel maar niet vulgair. De spirituele, zinnelijke wereld van Constance en Parkin contrasteert fel met het dorre, industriële leven van meneer Clifford. Ferran stopt haar film niet propvol met dialogen maar laat de beelden voor zich spreken. Jammer genoeg beroept ze zich af en toe op een compleet overbodige en stijf aandoende voice-over. Ook de tussentitels doen weinig terzake.
‘Lady Chatterley’ won in 2007 5 Césars, onder andere voor beste actrice. Marina Hands overtuigt inderdaad als de ruimdenkende Lady Chatterley.

Kathy Mathys