Mulholland Drive : Not a straight story

Sommige regisseurs zijn minstens zo bekend om hun unieke visuele stijl als om de muziek die de beelden begeleidt. David Lynch is zo een filmmaker en hij werkt dan ook al jaren samen met dezelfde componist. Angelo Badalamenti, een Italo-Amerikaan die opgroeide in het New Yorkse Brooklyn, liep school aan de gerenommeerde Eastman School of Music. Naar verluidt zou Lynch hem in eerste instantie enkel hebben aangeworven als muziekcoach voor Isabella Rossellini in Blue Velvet. Uiteindelijk vertolkte Badalamenti een cameo in de prent en componeerde hij zelfs de soundtrack. Blue Velvet was de eerste in een reeks van filmscores die duistere, lugubere soundscapes alterneren met suikerzoete, soms ronduit sentimentele melodietjes. De soundtrack bevat, naast Badalamenti’s composities ook een reeks melodietjes uit de jaren ’50, onder meer Roy Orbisons In Dreams. Zowel Lynch als Badalamenti zijn Orbison-adepten en dat is niet verwonderlijk. Zijn songs klinken meestal zoet-melancholisch, maar hebben meer dan eens een verontrustende ondertoon. Badalamenti en Lynch herhaalden het beproefde succesrecept van Blue Velvet met Wild at Heart, Twin Peaks en Lost Highway. Vooral de Twin Peaks-soundtrack is nu al een klassieker en biedt naast de jazzy, donkere Badalamentistukjes ook de etherische vocalen van Julie Cruise. Het nachtmerrieachtige Lost Highway werd voorzien van een rauwere, meer eclectische score. Dat Trent Reznor de cd produceerde is daar niet vreemd aan. Een buitenbeentje in het Lynch-Badalamentiverhaal is The Straight Story. De schijnbaar erg lichtvoetige, transparante soundtrack voor deze film brengt het geluid van ‘Middle America’, een gegons van violen, harmonica’s, piano’s en akoestische gitaren. Hier en daar neigt het geluid naar dat van Twin Peaks, maar door de band genomen zijn er weinig dissonante, bevreemdende tonen.

De muziek voor Mulholland Drive valt het best te vergelijken met die uit Twin Peaks. Lynch’s verhaal over een filmster, Rita (vertolkt door Laura Elena Harring) die na een auto-ongeval aan geheugenverlies lijdt en wordt geholpen door een aspirant-actrice, Betty (rol voor Naomi Watts), was aanvankelijk het eerste deel van een nieuwe TV-serie. De ABC-producers waren echter niet te vinden voor deze ‘pilot’ en Lynch breidde er dan maar een alternatief einde aan en maakte een film van zijn project. Over de betekenis van Mulholland Drive doen de meest wilde speculaties de ronde. Deze nachtmerrieachtige thriller valt zeker niet in een paar lijnen te duiden. Eén vergelijking, en dan een muzikale, wil ik hier toch aanhalen. Eigenlijk lijkt de film bijna een verbeelding van de tekst van – jawel – Roy Orbisons In Dreams. Het is een droom die ontaardt in een nachtmerrie, een zalige roes die uitmondt in een ‘bad trip’. In Twin Peaks exploreerde Lynch de spanning tussen het gemoedelijke small town America en de duistere geheimen onder de oppervlakte. In Mulholland Drive verkent hij het schizofrene Los Angeles: een mix van onschuld en corruptie, van schoonheid en walging.

Om aan die gespleten natuur van L.A. gestalte te geven brengt deze soundtrack afwisselend uptempo, jazzy beatnummers en duistere klanktapijten die bijna geheel met synthesizer worden ingespeeld. Opener Jitterbug is zo een swingend nummer in 50ies-stijl dat drijft op trombones en een dwingende ritmesectie. Andere retro-elementen zijn de nummers Bring It On Home en I’ve Told Every Little Star. Eén van de meest opvallende tracks is Lloranda, een in het Italiaans gezongen versie van Orbisons Crying door Rebekah Del Rio. Zelfs zonder de filmbeelden, die wel een heel onthullende betekenis hebben, krijg je rillingen van deze doorleefde interpretatie van Orbisons klassieker.

Badalamenti’s synthcomposities voor Mulholland Drive liggen in het verlengde van zijn Twin Peaks-nummers, al klinken zijn nieuwe composities nog dissonanter en is van een coherente melodielijn of een centraal thema nauwelijks nog sprake. Het meest geslaagde instrumentale nummer van de cd is Silencio, waar de synth-score wordt opgeluisterd door een onheilspellend trompetgeluid, dat het nummer een noir-tintje bezorgt. Lynch, die samen met John Neff het rockalbum Blue Bob uitbracht, zette een aantal van zijn eigen nummers op de soundtrack. Het zijn ruige rockcomposities die soms wat neigen naar monotonie. Ze vormen het enige dieptepunt op deze nieuwe voltreffer van Lynch en Badalamenti.(Kathy Mathys)

David Lynch’s Mulholland Drive
Milan Entertainment Inc., 2001

Andere muzikale hoogtepunten uit 2002:

The Royal Tenenbaums: Mark Mothersbaughs psychedelica omringd door nostalgische popdeuntjes
Ghost World: aanstekelijke mix van vergeten bluespareltjes sieren de soundtrack van deze tegendraadse komedie
The Others: Regisseur Amenabar componeerde zelf de suspensevolle muziek voor zijn beklijvend spookverhaal.
Hable Con Ella: Zoete nostalgie door meestercomponist Alberto Iglesias. Met ook knappe bijdragen van onder meer Caetano Veloso.
24 Hour Party People: Michael Winterbottoms nieuwste prent vindt voorlopig in tal van landen geen verdeler. Nochtans is zijn portret van de muziekscène in het Manchester van de jaren ’70, ’80 en ’90 een must. De score met werk van Joy Division, The Happy Mondays en Durutti Column staat vol onmiskenbare klassiekers. Binnenkort volgt een uitgbreide bespreking op Cinérivage.