In het essay ‘Guns’ schaart wapenbezitter Stephen King zich achter Obama’s aangekondigde maatregelen.

In 1965 schreef de toen nog onbekende tiener Stephen King ‘Getting It On’, het verhaal van Charlie, een zwaar getroebleerde puber. Op een dag neemt Charlie een wapen mee naar de klas, doodt de wiskundeleraar en gijzelt zijn klasgenoten. Toen King beroemd werd, gaf hij, onder het pseudoniem Richard Bachman, zijn debuut uit met als titel ‘Rage’. In de jaren 1990 vond men bij sommige daders van schietpartijen op scholen een exemplaar van dit boek in de locker, anderen citeerden uit ‘Rage’. Na Columbine besloot King om het boek van de markt te halen. Niet dat hij spijt had van wat hij eerder schreef, maar omdat ‘het volgens mij mensen zou kunnen pijn doen’.

Het is vanuit die redenering – als jij ook iets kan bijdragen, doe het dan – dat King wapeneigenaren toespreekt in ‘Guns’. Hij vraagt hen heel goed na te denken over de huidige situatie, om hun verantwoordelijkheid te nemen. Als er onder burgers genoeg animo is voor verandering, meent King, zal de National Riffle Association (NRA) toch enigszins moeten inbinden.

Dialoog

King groeide op in een republikeins milieu en al noemt hij zich nu een democraat, toch staat hij nog met een halve voet in dat Republikeinse kamp. Dat moet haast wel, schrijft King, als je met een zuiver geweten drie handwapens wil bezitten. King wou dat meer Amerikanen, zowel in het linkse als het rechtse kamp, de sfeer aan de andere kant van de muur gingen opsnuiven. Door extreme polarisatie in de Amerikaanse politiek is dialoog volledig uitgesloten. Als elke democraat een jaar lang naar Fox News zou kijken en elke conservatief naar MSNBC, dan zou, na de aanvankelijke shock, het pad naar de dialoog geëffend kunnen worden, vindt King.

Is hij naïef? Niet echt. King is zich erg goed bewust van de omvang van het probleem. Hij is niet naïef, wel voorzichtig optimistisch.

Slechteriken

De thrillerauteur schrijft in de eenvoudigste, soms erg informele, bewoordingen. De moordenaar in Sandy Hook noemt hij ‘the crazy little fuck ‘. Je vindt hier geen diepteanalyses, historische of psychologische argumenten, wel een gepassioneerd pleidooi en een duidelijk geformuleerde opinie. King verzet zich tegen de bewering dat gewelddadige films en videospellen de oorzaak vormen van schietpartijen op scholen. Zijn argumentatie is niet altijd even handig. Zo haalt hij het succes van de recente Batmanfilms aan om een punt te maken. Echte superhelden als Batman vechten met hun vuisten, schrijft hij. Alleen de slechteriken in de films gebruiken vuurwapens. Dat moordenaars zich net zo goed kunnen identificeren met slechteriken, ziet hij over het hoofd.

King gelooft niet in een totale ban op wapenbezit. Immers, ‘de meeste paarden zijn al ontsnapt uit de stal’. Hij kan er inkomen dat mensen een wapen hebben om zich te verdedigen, al vraagt hij zich af of een inbraakalarm niet veel handiger is. Hoe groot is de kans dat je je wapen bij de hand hebt wanneer er gevaar dreigt? Wil je misschien dat je kinderen het vinden onder je hoofdkussen, dat ze ermee spelen? Het zijn geen nieuwe argumenten voor de Europese lezer.

Australische voorbeeld

Jachtgeweren, revolvers en pistolen kunnen voor King door de beugel op voorwaarde dat ze niet meer dan 10 kogels kunnen bevatten. Automatische en halfautomatische wapens moeten verboden worden, vindt hij. Het NRA-voorstel om scholen te voorzien van gewapende bewakers, wimpelt hij af. Wel vindt de schrijver dat een moordenaar die niet beschikt over een automatisch wapen – en daar beschikken schoolmoordenaars altijd over – minder kans maakt op ‘succes’. Wie dient te herladen, is kwetsbaar en zou door een bewaker of leraar kunnen worden neergeschoten.

Obama’s voorstel om de achtergrond van aspirant-wapenkopers te checken, vindt King slim, net als diens wens om aanvalswapens zoals de Bushmaster en de AR-15 te verbieden. King trekt zich op aan het voorbeeld van Australië waar het regeringsverbod op automatische wapens en een terugname van dergelijke wapens door de overheid indrukwekkende effecten had: het aantal moorden met vuurwapens daalde er met 60%.

Dit Kindle-essay laat veel aspecten van het probleem onaangeroerd. King heeft het niet over de bewapening van leerlingen die op het ergste voorbereid willen zijn of over de gebrekkige overheidsaandacht voor psychische problemen en geestesziekte in de VS. Voor de Europese lezer biedt ‘Guns’ niet veel verrassende argumenten. Vooral Kings oproep tot dialoog tussen twee politieke kampen, die steeds meer van elkaar vervreemd geraken, is memorabel en prijzenswaardig.

**